Irene Caruncho: «Aparquei os meus estudos e vou apostalo toda pola música»
IRENE CARUNCHO: “APARQUEI OS MEUS ESTUDOS E VOU APOSTALO TODA POLA MÚSICA”
A primeira muller que gaña «A voz» regresou a Cedeira para descansar e afrontar o futuro «paso a paso»
Fotografía: La Voz de Galicia
Irene Caruncho regresou onte á noite a Cedeira no medio do caloroso recibimento dos seus paisanos e cun contrato con Universal debaixo do brazo. Poucas horas despois de converterse na primeira muller gañadora do concurso de Telecinco A voz, a cantante cedeirense, de 21 anos, intentaba dixerir unha nova situación que afrontará «paso a paso». O programa despediu a súa cuarta edición cunha media de 3.061.000 espectadores e unha cota do 24 %.
-¿Como se sente unha gañadora de «A voz»?
-Vívese moi ben. Aínda con moita sorpresa e sensación de que non mo creo, pero supoño que se me irá pasando cos días.
-Entre o público había a sensación de que vostede era a favorita. ¿Vostede tamén o percibía?
-Non. Si notaba o respaldo da xente e víame con posibilidades de gañar, pero non me vin gañadora ata onte á noite [polo mércores].
-¿Como viviu a final desde dentro?
-Para min o peor foi que estaba un pouco enferma e resultoume moi difícil cantar. Sei que iso desde fóra non se nota, pero os que cantamos si o notamos. E o momento máis duro foi ver aos meus compañeiros marcharse. Foi o máis doloroso, porque se xera moito compañeirismo no programa. Fixemos unhas amizades tremendas que eu creo que van durar para sempre.
-En televisión só ven as galas de cada semana, pero ¿como é o día a día para os concursantes que resultan elixidos?
-É moi difícil, porque temos moitísimas horas de ensaio. Estes últimos días, que tivemos tamén unha gala en directo o martes, estivemos a ensaiar 16 e 17 horas diarias, levantándonos ás seis da mañá e saíndo ás tantas. Pasas frío, calor, nervios; agora cantas, agora non,… son tantas cousas que nin sequera che dá o cerebro para procesalo todo. É moi difícil o día a día, pero sopórtase porque merece a pena.
-Na final aseguraba que vostede xa non é a mesma que aquela moza tímida que entrou nas audicións a cegas do primeiro día.
-Non, non o son. Son totalmente diferente no que respecta á timidez e ao meu xeito de relacionarme con este mundo. A miña forma de ser seguirá sendo sempre a mesma, porque son a mesma persoa, pero hai cousas que teñen que cambiar, porque todas as emocións que vives afectan en ti dunha forma ou outra.
-¿Como decide presentarse a un programa como este con a súa timidez inicial?
-Polas ganas de cantar, polo afán de chegar ao maior número de xente posible e que lle guste o que fas. Desde a túa casa non podes conseguilo, debes facelo desde un lugar público e así foi como se me ocorreu a idea.
-¿En que momento deuse conta da súa gran capacidade vocal?
-É algo que esta latente desde sempre, pero desenvólvelo na adolescencia, cando empezas a escoitar máis música e a estar máis pendente desas cousas.
-¿Espera que o título de gañadora cambie a súa vida?
-Agora volvo a Galicia para descansar uns días, pasar o Nadal e supoño que máis adiante empezaremos coa gravación do novo disco. Todo o que veña será ben recibido pola miña banda. Eu estudaba turismo, pero xa non. Agora mesmo téñoo aparcado, porque o que quero facer é isto e seguirei nesta liña mentres vaia ben. Vou apostalo toda á música.
-¿A que aspira?
-A poder vivir diso, do que máis me gusta.
-O público púxolle o alcume de «a Adele española». ¿Identifícase con el?
-Encántame, paréceme perfecto. Adele é unha muller guapa, intelixente, canta marabillosamente. Non podo sentirme mal porque me comparen con ela. Todo o contrario, é un halago. Ter unha carreira como a súa sería unha vertixe extrema.
Fonte:
REDACCIÓN / A VOZ